Wśród porad i rekomendacji, które rekruterzy i specjaliści ds. HR udzielają osobom poszukującym pracy od sześciu miesięcy, jedna z nich powraca: „Bądź bardziej elastyczny w negocjacjach płacowych”. Chociaż średnie wynagrodzenia spadły, a konkurencja na rynku pracy wzrosła, nadal ważne jest otrzymywanie godziwego wynagrodzenia. Okazuje się, że nie ma rzeczy niemożliwych – zasady negocjacji pozostają niezmienne; kluczem jest umiejętne ich wykorzystanie.
Prawidłowa ocena
Kluczem do negocjacji wynagrodzenia jest wiedza o tym, co potrafisz i ile jesteś wart. Negocjacje te powinny opierać się na aktualnym poziomie wynagrodzenia, ponieważ w 95% przypadków odzwierciedla on wartość rynkową kandydata; jesteś wart dokładnie tyle, ile zarabiasz.
Oceń sytuację na rynku, odwiedzając strony z ofertami pracy i sprawdź, ile pracodawcy oferują dziś za wiedzę i umiejętności odpowiadające Twoim wymaganiom.
Kolejnym krokiem jest sprawdzenie, co konkretny pracodawca jest w stanie zaoferować. Jeśli aplikujesz o pracę za pośrednictwem agencji rekrutacyjnej, możesz śmiało liczyć na pomoc konsultantów. Specjaliści z agencji rekrutacyjnych zawsze dysponują informacjami o przedziale wynagrodzeń w danej firmie. Możesz również zapytać agencję, czy pracodawca jest skłonny zaoferować podwyżkę i na jakiej podstawie. Ważne jest, aby zrozumieć, że jeśli firma ma jasno określony budżet, jakakolwiek podwyżka ponad standard jest wykluczona – po prostu nie zostaniesz rozpatrzony jako kandydat. Zawsze możesz wrócić do kwestii podwyżki po okresie próbnym.
Podczas rozmowy telefonicznej możesz dowiedzieć się, czy firma jest w stanie zaoferować Ci oczekiwane wynagrodzenie. Pracodawcy zazwyczaj wyjaśniają oczekiwania płacowe przed zaproszeniem Cię na rozmowę, a aby zaoszczędzić czas i ułatwić wzajemne zrozumienie, możesz uwzględnić tę informację w swoim CV.
Konkretna rozmowa
Eksperci radzą kandydatom, aby zawsze pamiętali o trzech kwestiach: komfortowym poziomie wynagrodzenia, oczekiwanym wynagrodzeniu (od tego momentu powinny rozpocząć się negocjacje) oraz minimalnym wynagrodzeniu. Tego ostatniego najlepiej nie ujawniać pracodawcy, ale ważne jest, aby go znać i rozumieć warunki, na jakich można je zaakceptować: albo firma jest bardzo interesująca, obowiązki są istotne, albo zgadzasz się na redukcję, ponieważ zdajesz sobie sprawę, że nie w pełni spełniasz wymagania.
Jeśli chodzi o same negocjacje, podstawowe zasady sprowadzają się do następujących: kwestie wynagrodzenia należy omawiać możliwie jak najpóźniej, a życzenia muszą być przekonująco uzasadnione.
Im później zainicjujesz sensowną rozmowę o wynagrodzeniu, tym większe masz szanse na uzyskanie tego, czego chcesz. Twój menedżer będzie bardziej przychylny, jeśli wykażesz się cechami, które pomogą mu rozwiązać problem braku specjalisty na to stanowisko. Zasada jest taka, aby żądać wynagrodzenia mieszczącego się w przedziale rynkowym, ale omówić konkretną kwotę po zapoznaniu się z zadaniami, zasobami itd.
Przede wszystkim musisz wykazać zainteresowanie firmą i jej funkcjami, a pracodawca musi zrozumieć i ocenić system motywacyjny kandydata. Co najważniejsze, Twoja motywacja powinna świadczyć o chęci rozwoju pomimo trudności, co naturalnie wiąże się z podwyżką wynagrodzenia.
Oczywiście, o ile więcej prosić, to kwestia indywidualna. Eksperci odradzają żądanie wynagrodzenia wyższego niż 20% średniej pensji w firmie. Prosząc o więcej, ryzykujesz wystąpienie tzw. „syndromu niespełnionych aspiracji menedżerskich”.
Warto zauważyć, że choć świadomość rynku jest z pewnością ważna, nie zapomnij również wziąć pod uwagę własnych kwalifikacji. W praktyce zdarzały się przypadki, w których kandydaci z powodzeniem wynegocjowali podwyżki o ponad 50%. Wymaga to przekonującego uzasadnienia, dobrej prezentacji i 100% pewności siebie.
