Pasażerowie opuszczający Heathrow po zamknięciu lotniska z powodu pożaru
Danuta Walewska
Reklama
Kryzys na Heathrow, z którym Brytyjczycy poradzili sobie szybciej niż się spodziewano, doskonale ilustruje mechanizmy, jakie w takich sytuacjach funkcjonują. A także te, które zawiodły.
Reklama
Skala kryzysu oczywiście zależy od wielkości lotniska bądź linii lotniczej. Amerykanie doświadczyli jeszcze większej traumy w 2001 roku, podczas zamachów terrorystycznych 11 września. To również był kryzys o zasięgu globalnym. I podobnie jak teraz, był odczuwalny na wszystkich kontynentach.
Pożar na Heathrow. Kłopot dużego lotniska staje się problemem dla wszystkich
Dla przewoźników dokonanie nawet niewielkiej zmiany w liczbie połączeń z jednego lotniska na inne zazwyczaj wywołuje efekt kaskadowy. — Wówczas nie myśli się tylko o operacjach realizowanych w ciągu jednego dnia, ale o całkowitym powrocie do normalności i przywróceniu całego systemu. Przewoźnicy muszą wiedzieć, gdzie znajdują się ich pasażerowie oraz ich bagaże, gdzie są załogi, jakie samoloty i gdzie będą potrzebne. I to nie tylko jutro czy pojutrze, ale przez wszystkie nadchodzące dni, aż sytuacja się ustabilizuje — powiedział niedawno w CNN Michael McCormick, profesor zarządzania w lotnictwie na Embry‑Riddle Aeronautical University, który zarządzał federalną przestrzenią powietrzną podczas zamachów terrorystycznych w Nowym Jorku w 2001 roku.
Każda linia lotnicza ma również grupę osób odpowiedzialnych za zarządzanie sytuacjami kryzysowymi. Przez większość czasu ich praca nie jest intensywna, chociaż sytuacje kryzysowe występują praktycznie codziennie, jak na przykład opóźnienia spowodowane tłokiem w powietrzu, niekorzystnymi warunkami atmosferycznymi, awarią samolotu czy pasażerem, który stwarza problemy, opóźniając start lub wymuszając na załodze nieplanowe lądowanie.
Reklama Reklama
Najczęściej mają do dyspozycji jedno pomieszczenie z zapewnionym alternatywnym zasilaniem, nawet w przypadku awarii, jak ta, która miała miejsce na Heathrow.
